Het lot van een geadopteerde.

“Ik ben zeker geen aansteller”, wilde ik m’n verhaal mee beginnen. En besef direct dat ik me wil excuseren voor de intense gevoelens die ik soms zo uit het niets kan ervaren. Want in het woord aansteller zit het oordeel van de ander. Terwijl ik me wel degelijk heel verdrietig, somber en eenzaam kan voelen, terwijl alles om me heen schreeuwt dat ik dat eigenlijk niet mag zijn. Dat ik niet te klagen heb. Dat ik dankbaar moet zijn dat mij een tweede kans is gegeven hier in het Westen. Met andere woorden, in de ogen van de ander, doe ik moeilijk, stel ik me aan en zit ik in m’n slachtofferrol.

Het is niet uit te leggen aan een ander die niet geadopteerd is, hoe het is om geadopteerd te zijn. De leegte die ik soms zo sterk kan voelen, me altijd bewust te zijn dat ik anders ben, dat ik niet uit het land kom waar ik woon. Het grote verlangen ergens bij te horen. Bij een groep mensen, die er net zo uit zien als ik. Waar traditie en cultuur met de paplepel wordt ingegoten. Ik heb zelfs tot mijn 10^e in het land gewoond met m’n Nederlandse ouders waar ik ben geboren. “Oh wat mooi, dat je dat hebt kunnen meemaken”, zeggen ze dan. Maar bij mij riep het alleen maar verwarring op. Want hoe gek is het dat ik als klein meisje niet wilde horen bij het “Indonesische volk”, dat rijk is aan oosterse traditie, cultuur en schoonheid, maar liever bij het Nederlandse gezin waar ik werd grootgebracht.

Aanpassen als coping mechanisme om erbij te horen opdat er van mij gehouden. Perfectionisme om ervoor te zorgen dat anderen mij niet kunnen raken, om zo m’n tot de kern geworden overtuiging dat ik “niet goed genoeg” ben te compenseren.

De zoektocht naar mezelf begon al in het vinden welke studie nou werkelijk bij mij paste. Studies beginnen en niet kunnen afmaken. Ergens vol voor gaan en halverwege denken dat het misschien toch niet voor mij is. Dit heeft alles te maken dat ik “onveilig” gehecht ben. Het verlangen is groot om te versmelten, maar als het dan echt serieus wordt dan komt de twijfel en ga ik het zo organiseren dat mijn overtuiging “ik hoor nergens bij” wordt bevestigd. En daarmee leg ik ook meteen uit hoe ik m’n liefdesrelaties aanga.

Me veilig voelen in de onveiligheid. Liever een “toxische” relatie dan geen relatie.

Want dan wordt bevestigd dat ik besta. Hierin beleef ik weer hoe het begin van m’n leven was. Weggehaald bij mijn levensbron en ergens anders neergezet. Aantrekken en afstoten. Hou je echt van me? Hoeveel heb je dan voor me over?

En nee, ik hoef geen medelijden. Het is nou eenmaal zoals het is. Het is onderdeel van m’n blauwdruk dat ik ben geadopteerd. Ik was er toen slachtoffer van. En heb om te overleven mechanismen (waaronder ook sterk de controle willen behouden) en patronen ontwikkeld die toen werkte als klein meisje, maar die ik later als blokkades ervaarde om ten diepste te voelen wie ik eigenlijk ben en wat ik werkelijk verlang.

Na een lang helingsproces heb ik geleerd dat de gevoelens van diepe eenzaamheid, ergens niet bij horen, me niet goed genoeg voelen, of niet voldoen, niet weggaan. Maar ik bezit nu wel de zelfkennis om te begrijpen hoe m’n gewonde systeem werkt als het iedere keer wordt aangeraakt. Dat ik dan direct in m’n overleving schiet om die nare gevoelens die zo pijnlijk zijn niet te willen ervaren. En het lukt me steeds beter om zonder oordeel maar met compassie naar dit onbewuste proces te kijken. Omdat ik nu snap waar het vandaan komt en de pijn daardoor steeds een beetje zachter wordt.

Ik ben me er nu bewust waarom ik doe wat ik doe en waar dat zijn oorsprong heeft. En ik besef dat ik nu de volwassene ben en niet meer het hulpeloze kind. Daardoor kan ik de verantwoordelijkheid nemen om mijn eigen geluk te creëren en geen slachtoffer meer te zijn van mijn adoptie. En ik zal je eerlijk zeggen, dat gaat nog steeds niet altijd even makkelijk. Maar de wetenschap dat ik hiervoor kies, maakt het al een stuk lichter.